Öfke

Öfke...Vücudunun her noktasını saran capcanlı bir öfke...

Öfke... İçini yiyip bitiren korkunç bir öfke. Karşındakinin etlerini lime lime etmeyi isteyecek, leşinin üstünde dans etmeyi dileyebilecek kadar çok öfke. 

Kaç gün geçti üstünden bilmiyorum, çok da kafa yormuyorum aslında.

 Bir sürü şey yazdım, çizdim. Hepsini de sildim. Eski defterleri açtım, aldım hayalimde onu karşıma hesaplaştım, yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım, söyleyemediklerimi söyledim, kinimi kustum. Yeri geldi nefessiz kalana kadar ağladım. Nefret ettim ondan, içimdeki bütün güzellikleri öldürdüğü için tiksindim ondan, kendimden, iki yıl boyunca sineye çektiğim her şeyden. 

Yer gök, yediğim yemeğin tadı tuzu, aldığım nefes bile oydu. Hayatımın merkeziydi. Hep keşke benim onu sevdiğim gibi sevebilse beni derdim. Belki de zaten kimse beni bu kadar güzel, temiz, sabırla, herşeyimle sevemez. Bu kadar verilen değerin nefrete dönüşmesi ne acı...

Göze inen perdeden bahsederler hep. Derler ki birini seversen eğer, gözüne bir perde iner. Bakarsın ama görmezsin. Yok sayarsın yapılanları, canını acıtan davranışları. Her şeyi ama her şeyi göz ardı edersin. İçinde bir yerde hissedersin. Bağırır bir tarafın doğruları. Kitlersin o kadını bir odaya, susturursun. O kadın tekmeler odanın kapısını, çıkmak ister, göstermek ister görmediklerini. Korkarsın. İzin vermezsin. Seviyorsun ya aklınca, gerisi önemli değil. Ama gün gelir, bıçak kemiğe dayanır. Bir damlacık canın dayanamaz artık. Odada ki kadın kapıyı kırar, koşar mantık koridorlarında. Gelir ve tek hamle de indiriverir o perdeyi aşağıya. Ne olduğunu anlayamadan netleşir dünyan. Gördüklerine inanamazsın. 

Öfke... Seni diri tutan, hayrete düşüren bir öfke...

Gördüklerin karşısında önce ona öfkelenirsin, hemen sonrasında da kendine. İnanamazsın salaklığına, doyamazsın mallığına. Azarlarsın kendini. Değer vermemiş, insan yerine koymamış, dost bile saymamış seni. Kulplar takmışsın, onun kusurlarını kabullenmek için affetmişsin. Eh biraz yarım akıllıymışsın sen ama.  Bile bile ladesmiş seninkisi. Ne körmüşsün be kızım sen!

Ne şanslısın ki perde açıldı, o halde hayat başlasın...