Bu yıl çok...

Sevmediğim bir yıl bitince, yeni gelen yıla manasız umutlar ve yeni başlangıçlar yüklüyorum. Sanki yeni yılla beraber bir şeyleri değiştirmeye başlamazsam, tren kaçtı artık önümüzdeki yılı beklemem lazımmış gibi. Eski yılın yükünden kurtulmanın keyfi de cabası.

Bu yıl dünyanın en zor insanına olan aşkımdan götüm çatladı, her gün ondan hem nefret ettim, hem de ona daha da aşkla bağlandım. Bir kaç kez hayatımdan çıkarma girişimim oldu, elime yüzüme bulaştı. Ya o uzaklaşmama izin vermedi ya da ben yapamadım. Dengemi, konuşma şeklimi, erkeklere bakış açımı yerle bir etti. Onu sevdikçe, o kaçtı. O kaçtıkça kalbim kırıldı ve hayatımın en sevgiye muhtaç olduğum yılını yaşattı. Ne kadar değersiz hissettiğimi tasvir edecek bir değer bile bulamıyorum. Sahiplenilmemek ne kötü. Bütün bir yıl bilerek ve isteyerek kendini dahi sevemeyen bir adama aşık olduğum için kendime ve ona teşekkürü bir borç bilirim.

Bu yıl çok gezdim ben. Ülkeler, şehirler gördüm. Çokça alışveriş yaptım. Beklemediğim adamlar hoşlandı benden, hepsini çıkarıp bir kenara attım. Almadı içim, istemedim. Eski dostlara yeniden kavuştum ta ki onların gideceği bir sonraki zamana kadar.

Bu yıl çok sevdiğim işimden çıkarıldım. Boşluğa düştüm, dışa vuramadığım korkunç bir depresyona girdim. Hastalandım. Hala iş arıyorum. Çok sıkılıyorum. Bazı günler hayat bitse de gitsek kafasını yaşıyorum. Bitmiyor lanet olası inat eder gibi.

Bu yıl çok kitap okudum ben. İçime döndüm, kendimi, şu bombok hayatı, anamı babamı, arkadaşlarımı, o kalpsiz insan evladını, nedeni, niçini ve geleceği sorguladım. Değiştim ben çokça. Daha kalpsiz, inat bir insan oldum. Dikkatim çok dağınıktı bu yıl benim.

Sevmedim özetle ben bu yılı. Bir önceki yıl ayağımın altına yapışan sakız gibi takip etti beni. Kazıyıp atasım var şimdi. Kurtulasım, derin bir nefes alasım, mutlu olasım, karşılıksız olmadan çok ama çok aşık olasım var benim.