Birinin vazgeçilmezi olmak ne kadar güzelse, o kadar da kötüdür zannımca. Düşünsene birinin olmazsa olmazısın. Ne kadar büyük bir sorumluluk ister bu. Düşüncelerini, duygularını dürüstlükle dile getiremezsin, üzülür. Her zaman o vazgeçilmez kişi sıfatına uygun hareket etmek zorundasındır aksi düşünülemez bile, hayal kırıklığına uğrar.
Güzel yanı da var şimdi haksızlık etmeyeyim. Birisi senin için deli divane oluyor, seni özlüyor, sen olmadan geleceğe dair tek bir adım atmayı bile düşünemiyor. Tamam belki korkutucu, baskı kurucu ama yine de biz ego düşkünü, pohpohlanmayı çikolataya bile tercih edebilecek kadınlar için muhteşem bir duygu.
Üzülerek söylüyorum asla birinin vazgeçilmezi olamadım. Hayatımda kalıcılığı olan kimse olmadığına göre belki benim için de birileri vazgeçilmez olmadı. Ha gidenin arkasından az ağlayıp, yalvarıp yakarmadım mı? Hem de nasıl !! Sonuç ?? Giden er ya da geç unutluyor, yani vazgeçiliyor ondan. Şimdi buradan yola çıkarak kimse kimsenin vazgeçilmezi değildir diyebilir miyiz? Bence diyebiliriz, hatta dedim gitti...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder