Hayatta herşeyin başı sağlık klişesinin doğruluğunu deneyimlediğim günlerdeyiz. Bize hiç bir şey olmaz, önümüzde uzun sağlıklı bir yaşam varmış gibi düşünürüz. Anne, babalarımız sanki bir ömür yanımızda olacakmış, onlara hiç bir şey olmayacakmış gibi yaşarız. Ama işte öyle değil. Çevremde annesini kaybetmiş bir, babasını kaybetmiş üç arkadaşım var. Nasıl bir acı olduğunu da şahit olarak yaşadım. Ama yine de insan bunları unutabiliyor.
Bizim ailede kanser çok yaygın bir hastalık. Annemin kuzenleri, anneannemin kız kardeşleri meme kanserinden, babamın babası bağırsak kanseri, amcamsa akciğer kanserinden öldü. Ben de, ailem de birer potansiyel taşıyıcı. Artık kanser grip gibi yaygınlaştığı için, bu hastalık karşısındaki tepkimiz de olağanlaştı. Ama işte insanın en sevdiğinin başına gelmesi karşısında hiç de olağan karşılanmıyormuş.
İki gündür annemle perişan bir şekilde hastanedeyiz. Annem iki aydır diare. Günlük hayatını etkilemeye, sokaktan eve zor yetişmeye başladı. Hep doktora gitmesi gerektiğini, bunun normal olmadığı söyledim durdum. Köyde mi büyüdün, cahil misin be kadın?! Erken tanı diye bir şey hayatında duymadın mı sen?
İşten ayrılır ayrılmaz hadi artık böyle olmayacak diyip annemi zorla doktora götürdüm. Doktorun tepkisi bizi bayağı bir korkuttu. Öyle nokta atışı sorular sordu ki keyfimiz iyice kaçtı. Sorduğu her belirti annemde vardı. Kilo da kaybetti oldukça. Neden bu kadar gelmekte geciktiğimizi sorduğu an başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. Doktor, pankreas kanserinden şüphelendiğini ailede kanser olup olmadığını sorduğunda,gövdem odada ama zihnim çoktan başka diyara göçmüştü.
Sonu gelmeyen testler, tahliller, korku dolu göz yaşları... Annem çok evhamlı bir kadındır. Direk ben çok gencim, torunlarımı görmek istiyoruma bağladı. Ciddi bir şey olmadığına eminim dedikçe, o kafasında senaryolar yazdı. Nasıl moral vereceğimi bilemedim. Yanımızda kimse yoktu. O an insanın hayatında bir kardeşi olmalı dedim. Ben tek başıma nasıl kaldırırım bunca şeyi?
Testlerin sonuçları geldi. Herşey tertemiz çıktı. Ama bu iyi haber gibi gözükse de aslında değil. Çünkü annem hasta bunu görebiliyorum. Kolonoskopide karar kılındı son çare. O da hayatımda duyduğum en iğrenç şey ya neyse sağlık için katlanıyor insan. Haftaya sonuçları gelecek. Bir hafta insan nasıl bekler ki? Kendimi iyi olacak diye inandırmaya çalışıyorum. Kan değerleri normal, hasta değil annem diyorum ama çok korkuyorum. Yalnızlık ne demek çok iyi biliyorum ama canından can kopması nedir bilmiyorum. Bu bir haftayı düşünerek geçirmesin diye annemi yazlığa yolluyorum ama ben akıl sağlığımı napıcam onu da bilmiyorum.
Herşey neden bu kadar kötüye gidiyor anlayamıyorum. Umut ediyorum sürekli ama olmuyor işte. Bir yer de pick yapacak ve düzelecek herşey diyorum ama sadece kendim söylüyor kendim dinliyorum. Neyse yine söylüyorum düzelecek, düzelecek, düzelecek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder