Kendimi kirlenmiş, sevilmeye layık olmayan, saflığını yitirmiş, başarısız, sevgisiz, değersiz, çirkin ve sıradan hissediyorum. Bunların hepsini bana hissettiren tek bir kişi ve bu kişiyle yaşadığım sayısız olay...
Beni sevmesini istediğim insana son bir çırpınış bedenimi açtım. Bilmiyordum ruhumda açacağı yaraları.
Bir insan seni sevmiyorsa, kendini zorla sevdiremiyormuşsun. Sen istersen dünya güzeli ol, ister zeki, çekici ne olursan ol, bir insan seni sevmiyorsa sevmiyormuş. Gerçekler de insanın canını yakıyormuş. Sözler kulaklarında çınlayabiliyor, aklına geldikçe seni yaralayabiliyormuş.
Benim ondan vazgeçememe o, "ego" bense, "sevgi" diyorum. Ancak hangi sevgi bu kadar hastalıklıdır ki? O, sana sözleriyle hayatı dar ediyor, mütemadiyen seni yok sayıyor, seni sadece et parçası, cinsel bir obje olarak görüyor, senin sevgine, varlığına saygı göstermiyor, hayatından gitmek istediğinde buna da müsaade etmiyor ama hayatına da tam anlamıyla sokmuyorsa bu ilişkideki sevgi nasıl bir sevgidir ki? Ben niye müsaade ediyorum bana bu denli zarar vermesine, bu denli mi kıymetsiz benliğim kendi gözümde?
Belki de ben kendimi yeterince sevmediğim için bu saygısızlıkları, bu muameleleri kabul ediyorum. Aklı selim her insan kendini söküp atar böyle bir ilişkiden. Ego da diyemiyorum bu yüzden. Ego olsa benliğimi öyle sever, öyle kabullenirdim ki kimseye müsaade etmezdim beni böyle hırpalamasına.
Onu böyle mantıksız bir şekilde severken, neden yapılması gerekeni yapamıyorum? O kadar körü körüne bağlıyım ki ona izin vermiyorum kimselerin hayatıma girmesine. Oysa biliyorum çivi çiviyi söker.
Her ondan vazgeçtiğimde,körü körüne yeniden bağlanıyorum.Vazgeçtiklerimiz, bırakamadıklarımızdır aslında. Ama ben bırakmak zorundayım, bitmek zorunda bu eziyet. Hayatta yaşadığımız herşeyden biz sorumluyuz. Biz müsaade ettiğimiz, biz kararlar aldığımız için yaşanıyor herşey. O halde mutluluk da benim elimde, mutsuzluk da. Sadece bir seçim meselesi.
Yeniden eski ben olabilirim. Başarabilirim yaşanılanlardan arınmayı. Herşey bana bir ders, bundan sonraki yoluma bir ışık belki de... Onun yüzünden kaybettiğim öz saygımı yeniden kazanabilirim. Yeter ki kararlı olayım, yeter ki onun sözlerine kanmamayayım. Madem hayatında kıymetsizim, varsın olmayıvereyim hayatında.
Yeterince çabaladım, herşeyi denedim beni onu sevdiğim gibi sevebilsin diye. Eğer olmuyorsa ben pes ediyorum, kabul ediyorum yenilgiyi. Vazgeçiyorum senden de, umutlarımdan da...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder