SONbahar

Ekim'in lanetine inanmamam için artık hiçbir sebebim kalmadı. Bundan iki yıl evvel kurban bayramı arifesinde terk etmişti arkasından çok ağladığım son sevgilim. Aynı günlerde ilk işimden başta konuştuğumuz şartları vermedikleri için ayrılmış ve işsiz kalmıştım. Yine bir Ekim ayında, kurban bayramında terk etmişti 5 yıl süre çıktığım ilk aşkım. Bu yüzden nefret ederim sonbahardan. Kelimenin hakkını verir gibi bu mevsim bana hep "son"ları yaşatmıştır hayatımda. Yine aylardan Ekim, kurban bayramı dönüşü çok sevdiğim işimden çıkarıldım. Parçalanan hayatımı toplayan, sevdiğim adamı her gün görebildiğim, her çalışanını ailem, bir parçam gibi gördüğüm, beni büyüten güzel işim...

Hayatımda evet hep sonlar oldu ama bu sonlar arkasından hep yeni kapılar açtı bana. Yine hayatımın bir dönemi bitiyor ve ben her şeye baştan başlamak zorundayım. Ne kadar da zor geliyor alıştığım insanları, ortamımı hatta her sabah kullandığım otobüs hattımı değiştirmek... Tamam iş yerinde yeni genel müdürle anlaşamıyor, bir türlü yaptığım işler taktir görmüyor ve ben olduğum yerde saymaya devam ediyordum. Ama ben böyleyim işte. Alıştığım şeylerden kopamam, yenilikler, belirsizlikler beni mutsuz eder, korkutur. Bu yüzden belki de yürümeyen ilişkilerimi bırakıp gidemiyorum, hep karşımdaki beni bırakıp gidene kadar bekliyorum.

Ne kadar şanslıymışım ki her birine taptığım iş arkadaşlarım da beni seviyormuş. Ayrılalı henüz 3 gün oldu ama beni her gün aramaktan vazgeçmediler. Tamam, çok yeni daha ama olsun, mutlu ediyor beni unutmadıklarını bilmek. Zaman girince araya herkes kendi yoluna bakacak, görüşemez konuşamaz olacağız. Bunu bilmek üzüyor en çok da. Normal bir süreç olduğunun farkındayım ama ben zaten hiçbir zaman mantığıyla hareket edebilmiş biri olamadım, başıma ne geliyorsa şu duygusallığımdan geliyor. Hayat böyle bir şey işte. Sabah giyinip işe gidiyorsunm, öğlen bir anda iki yıllık rutinin sona eriyor. Tıpkı Woody Allen'ın meşhur ettiği İbrani atasözündeki gibi ; "If you want to make god laugh, tell him your plans."